Menu
Wat als je ineens zelf op die ‘junkplek’ terecht komt? Die plek waar je zoveel vooroordelen over hebt? Een bewoner van De Vest beseft dat zijn beeld van Traverse niet klopte en vertelt hoe dat veranderde toen hij er zelf ging wonen. Hij wil anderen helpen met zijn verhaal.
“Ik ben geboren en getogen in Tilburg. Helaas, want ik ben niet zo’n stadsmens. Ik hou meer van een dorp. Daar zijn minder prikkels. Samen met mijn moeder, vader halfzus en kleine zusje ben ik opgegroeid. Ik heb geen onbewogen jeugd gehad, hier en daar paste ik niet in het perfecte plaatje. Op mijn 17e ging ik van school. Toen ik nog op school zat had ik wat baantjes om geld te verdienen. Jumbo, krantenwijk, horeca, criminaliteit en de kermis. Mijn favoriet was werken bij de kermis. Hierdoor zag ik een andere kant van het land, had ik een huis zonder vaste woonplek. In crisistijden is de kermis ook een goed onderkomen. Werken op de kermis geeft je een groep waar je bij kan horen, vooral als je weinig contact hebt met je familie. Ik genoot van de kleine dingen bij de kermis.”
“Traverse is in 2018 in mijn leven gekomen. Ik had geen vaste woonplek en het ging niet goed met me. Ik woonde bij instanties met Beschermd Wonen. Ik kampte met een heftige verslaving toen ik bij de Gasthuisring terecht kwam. Dit was niet makkelijk, want ik was sterk bevooroordeeld over de daklozenopvang. Ik was nog nooit bij De Vest geweest en zag dit als een echt junkplek. Ik dacht dat de mensen gierig waren, niks deden om te herstellen. Toen ik er zelf kwam te wonen is deze mening heel erg veranderd. Je kunt wel zeggen dat ik 180 graden omgedraaid ben. Dat komt doordat je als mens altijd vooroordelen hebt over dingen waar je niks vanaf weet of zelfs nog nooit bent geweest. Bij bijvoorbeeld De Loop (Gasthuisring) destijds zag ik wel eens mensen voor de deur liggen. Dat schetste een verkeerd beeld, want het laat niet zien wat er speelt aan de binnenkant van zo’n instelling. Zodra je binnenkomt, trekt je oordeel toch wel snel bij. En ja, er zijn natuurlijk mensen die kloppen bij het vooroordeel, maar er zitten zoveel mensen met een verhaal. En dat verwacht je niet. Je denkt al snel: die mensen gebruiken niet voor een reden, maar omdat ze gewoon verslaafd zijn. Maar dat is zeker niet het geval. En ik hoop voor die mensen die het al zo moeilijk hebben dat het vooroordeel over hen wordt weggenomen.”
“Als je het achter de schermen meemaakt, dan hoor je allerlei verhalen. Ik denk dat mensen die alles voor elkaar hebben – huisje, boompje, beestje – er vast niet zo sterk waren uitgekomen als deze mensen. Het vergt echt kracht om hier te zijn. Ik wist dat ook niet. Totdat ik zelf een klap van het leven kreeg en inzag dat ik zelf ook een verhaal had.
Het vooroordeel over verslaving is dat mensen het zien als een verslaving en het ís ook een verslaving, maar het zou mooi zijn als mensen eens konden nagaan wat er achter de verslaving zit. Waarom is dat zo gekomen? En als je dat inzicht krijgt, kun je de verslaving ook beter begrijpen en ermee om gaan. Mensen hier hebben dingen meegemaakt. Maar als jij zelf gebruikt en hen begrijpt, dan snap je ook dat sommigen hier soms iets gebruiken of liever alleen willen zijn. Er zijn ook veel mensen die gebruiken die niet na kunnen gaan wat ze hebben meegemaakt, er niet over willen spreken of zelfs nadenken. Dus wat jij ziet gebeuren bij daklozen op straat, is maar een topje van de ijsberg die het verhaal van die persoon is.”
“Hier is geen geld of weinig geld en toch delen we alles met elkaar. Echt alles, we doen dingen samen, we koken samen, delen spullen. Bij De Vest let je op elkaar en ben je er voor elkaar. Het is hier ook een soort familie, om het zo maar te zeggen. Een familie waar het echt draait om elkaar. Je wordt hier begrepen.
Je komt jezelf hier echt tegen. Zonder dat je het door hebt, kom je jezelf tegen op bepaalde vlakken. Hier doe ik dingen, die ik vroeger niet deed. Ik wilde het wel doen, maar iets hield me tegen. We leren hier elkaar in onze waarde te laten. Daardoor durfde ik meer voor mezelf op te komen en nee te zeggen. Je leert met jezelf te leven en samen dingen op te lossen. Het is de eerste plek waar ik me ooit heb thuis gevoeld. En dat is juist de plek waarvan ik ooit heb gezegd: hier hoor ik niet.
Ik voel me hier wel op m’n gemak en dat komt door de anderen die hier wonen en de begeleiding. Als ik thuiskom en ik wil praten, dan kan dat. Als ik alleen op mijn kamer wil zitten, kan dat ook. Ik ben nu hier op mijn veiligst. Er wordt op me gelet tot ik klaar ben voor een vervolgstap.”
“Traverse heeft mij de kans gegeven om met mensen te praten die vergelijkbare situaties hebben meegemaakt. Ik heb geleerd om te praten. Ik zou het aanraden om eerst vertrouwen op te bouwen met mensen en daarmee in gesprek te gaan. En je komt er alleen als je laat zien dat je ook wilt. Als je meewerkt in plaats van tegenwerkt, want er zijn veel mensen hier die je willen helpen.”
“Vooruitkijken is lastig. Ik kijk zo niet naar het leven. Dat vind ik burgerlijk. Ik leef per dag. Ik heb nog wel zin in het leven, maar ik zie wel wat er komt. Ik ga eerst aan mezelf werken en dan naar de toekomst kijken. Ooit een keer heb ik een huisje, boompje, beestje buiten Tilburg. Op een plek waar ik een nieuwe start kan maken.
Ik hoop dat ik hier anderen mee kan helpen. Voor mij heeft het lang geduurd. Ik heb altijd iedereen mijn problemen verweten, maar uiteindelijk heb ik hier veel zelfkennis opgedaan. Ik ben hier mentaal sterker geworden. Dat wil ik ook voor anderen.”